Wraz ze stopniowo postępującym procesem starzenia, dochodzi do upośledzenia prawidłowej postawy oraz zaburzeń układu ruchowego. Jednym z najczęstszych i zarazem najniebezpieczniejszych objawów braku stabilności jest utrata równowagi, powodująca upadki. Co istotne, problemy z równowagą mogą zaczynać się już po 50. roku życia, a prawdopodobieństwo pojawiania się ich wzrasta z każdym kolejnym rokiem. W celu określenia najbardziej trafnej diagnozy stosuje się różne metody diagnostyczne, a jedną z najczęściej wykorzystywanych jest skala Tinetti.
Czym jest test Tinetti?
Opublikowany w 1986 roku dwuczęściowy test znajduje zastosowanie w geriatrii oraz fizjoterapii jako narzędzie, dzięki któremu możliwa jest prawidłowa ocena ryzyka upadku. Cześć poświęcona analizie chodu pozwala ocenić m.in. długość i wysokość kroku, sposób rozpoczynania chodu, pracę tułowia czy ustawienie stóp podczas przemieszczania się. Druga część testu Tinetti obejmuje ocenę równowagi. Analizie podlegają m.in.:
– sposób wstawania z krzesła,
– równowaga w pozycji siedzącej,
– próby trącania,
– siadanie i obrót o 360 stopni,
– równowaga po wstaniu z krzesła.
Skala Tinetti i jej interpretacja
Terapeuta ocenia prawidłowość wykonywanych przez pacjenta zadań, przyznając mu za każde z nich od 0 do 2 punktów. Ocena w głównej mierze zależy od tego, jaką część danego zadania pacjent jest w stanie wykonać samodzielnie. W części dotyczącej chodu maksymalna liczba punktów wynosi 12, a w części poświęconej równowadze – 16, co łącznie pozwala na uzyskanie maksymalnej liczby 28 punktów. Test Tinetti ukończony z wynikiem poniżej 26 punktów oznacza, że u badanego pacjenta istnieją zaburzenia równowagi. Ponadto dwukrotne uzyskanie 1 punktu za dane zadanie (o ile 1 nie jest wartością maksymalną) lub jednokrotne uzyskanie wyniku 0 dają podstawę do konsultacji z fizjoterapeutą.
Znaczenie testu Tinetti dla prawidłowej rehabilitacji
Dokonana na podstawie skali Tinetti ocena geriatryczna pozwala fizjoterapeucie na wdrożenie odpowiedniej terapii, powalającej jak najdłużej utrzymać odpowiednią sprawność funkcjonalną osoby starszej. Należy tutaj zaznaczyć, że proces starzenia ma charakter nieodwracalny i ciągły, jednak stworzenie optymalnych warunków terapeutycznych może znacząco złagodzić lub zminimalizować ograniczenia wynikające z zaawansowanego wieku, przebytych urazów ortopedycznych oraz chorób towarzyszących.